Θαῦμα Ἁγίας Εὐφημίας τῆς Μεγαλομάρτυρος (11 Ιουλίου)

ταν χριστιανή παρθένος, πού μέ τό αἷμά της σφράγισε τήν πίστη της στόν Χριστό καί μέ τήν αὐταπάρνησή της καταντρόπιασε τούς ἰσχυρούς εἰδωλολάτρες αὐτοκράτορες.
Ἡ Εὐφημία καταγόταν ἀπό τή Χαλκηδόνα καί οἱ γονεῖς της ὀνομάζονταν Φιλόφρων καί Θεοδοσιανή. Μόρφωσαν τήν κόρη τους σύμφωνα μέ τίς ἐπιταγές τοῦ Εὐαγγελίου, γι’ αὐτό καί ἡ Εὐφημία ἀπό πολύ νωρίς διακρίθηκε γιά τόν ἅγιο ζῆλο της, τό σεμνό ἦθος καί τή φιλανθρωπία της. Ἦταν ὡραῖα στό σῶμα, καί πολλοί εἰδωλολάτρες νέοι περίμεναν ἔστω ἕνα ἐνθαρρυντικό χαμόγελό της. Ἀλλά ἡ σεμνή παρθένος διατηροῦσε ἀκηλίδωτη τήν ἁγνότητά της καί εἶχε ἀφοσιωμένη τήν καρδιά της στόν Θεό, στήν περιποίηση τῶν ἀσθενῶν καί τῶν ἀπροστάτευτων ὀρφανῶν.
Ὅταν ἐπί Διοκλητιανού διατάχθηκε σκληρός διωγμός κατά τῶν χριστιανῶν, ἡ Εὐφημία συνελήφθη καί ὁμολόγησε ὅτι εἶναι χριστιανή. Τότε ὁ κριτής, ὑπολογίζοντας στήν ἀδύνατη γυναικεία φύση της, τήν καταδίκασε σέ θάνατο μέ βασανιστήρια. Ὅμως ἡ Εὐφημία ἀναδείχθηκε πολύ ἰσχυρότερη τῶν βασανιστῶν της καί ὑπέμεινε τά βασανιστήρια μέ θαυμαστή καρτερία. Στό τέλος τήν ἔριξαν τροφή στά θηρία.
Δίδαξε ἔτσι μέ τό παράδειγμά της, πώς μπορεῖ οἱ χριστιανοί νά φαίνονται στόν κόσμο ἀδύνατοι, ἀλλά «τά ἀσθενῆ του κόσμου ἐξελέξατο ὁ Θεός ἶνα καταισχύνῃ τά ἰσχυρά». Δηλαδή, τούς κατά κόσμον ἀδυνάτους ἐξέλεξε ὁ Θεός, γιά νά καταντροπιάσει ἐκείνους πού ἔχουν ἰσχυρή κοσμική ἐπιρροή.
Ὅμως, αὐτήν τήν ἡμέρα, γίνεται ἀνάμνηση τοῦ θαύματος πού ἔγινε ἀπό τήν Ἁγία Εὐφημία, ὅταν, κατά τήν ἐποχή τοῦ Μαρκιανοῦ καί τῆς Πουλχερίας, συντάχθηκαν δυό τόμοι πού περιεῖχαν τόν ὅρο τῆς Συνόδου, πού ἔγινε στή Χαλκηδόνα (451) καί ἦταν ἕνας τῶν ὀρθοδόξων καί ἕνας τῶν Μονοφυσιτῶν. Γιά νά πάψει λοιπόν ἡ ἔριδα μεταξύ τῶν δυό πλευρῶν, ἀποφασίστηκε νά τεθοῦν καί οἱ δυό τόμοι μέσα στή λάρνακα τῆς Ἁγίας Εὐφημίας, γιά νά φανεῖ ποιόν ἀπό τούς δυό θά δεχθεῖ ἡ Ἁγία. Μετά τήν ἀποσφράγιση τῆς λάρνακας, βρέθηκε ὁ μέν τῶν αἱρετικῶν τόμος στά πόδια τῆς Ἁγίας πεταμένος, ὁ δέ τῶν ὀρθοδόξων στό στῆθος της.
(Ἡ κυρίως μνήμη τοῦ μαρτυρίου τῆς Ἁγίας Εὐφημίας τελεῖται στίς 16 Σεπτεμβρίου.)

Περισσότερα...

Ἅγιος Κινδέος ὁ Πρεσβύτερος (11 Ιουλίου)

αταγόταν ἀπό τήν κωμόπολη Ταλμενία τῆς Παμφυλίας Σίδης (290 μ.Χ.), καί ἐργαζόταν μέ πολλή δραστηριότητα, γιά τήν ἐπέκταση τῆς χριστιανικῆς πίστης.
Γι’ αὐτό, καταγγέλθηκε στόν ἔπαρχο Στρατόνικο καί καταδικάστηκε νά καεῖ. Στό δρόμο ὅμως γιά τήν ἐκτέλεση τῆς ποινῆς, αὐτός πού κρατοῦσε τά ξύλα γιά τή φωτιά, ξαφνικά ἀρρώστησε καί ἔπεσε κάτω. Τότε, ὁ ἐπικεφαλής τοῦ ἀποσπάσματος, διέταξε κάποιον ἀπό τούς στρατιῶτες νά σηκώσει καί νά μεταφέρει τά ξύλα. Ἀλλά ὁ γενναῖος χριστιανός μάρτυρας, παρακάλεσε νά βάλλουν στούς δικούς του ὤμους τά ξύλα, καί νά μεταφέρει αὐτός τά ὑλικά τοῦ μαρτυρίου του.
Τήν ἴδια γενναιότητα ἐπέδειξε ὁ Ἅγιος Κινδέος καί στήν φωτιά. Ἐνῷ τόν εἶχαν πάνω στά ξύλα, καί πρίν οἱ φλόγες τόν καλύψουν, δίδασκε τούς παρευρισκομένους μέ ἱερό ἐνθουσιασμό καί τούς προέτρεπε νά προσέλθουν στή θρησκεία τοῦ Χριστοῦ.
Τέλος, ἐνῷ παρέδιδε τήν ψυχή του καιόμενος μέσα στίς φλόγες, κέρδιζε ἄλλη μεγάλη νίκη. Ὁ ἱερέας τῶν εἰδώλων, ἔκπληκτος μπροστά σέ τέτοιο θάνατο, πίστεψε στόν Χριστό μαζί μέ τήν γυναῖκά του. Γιά ν’ ἀποδειχθεῖ ἀκόμα μιά φορά τό ἀκατάβλητο τῆς χριστιανικῆς ἀλήθειας, ὅταν αὐτή κηρύττεται μέ αὐταπάρνηση.

Πηγή: http://www.synaxarion.gr/gr/index.aspx

Ἅγιος Νικόδημος ὁ νέος Ὁσιομάρτυρας ἀπὸ τὸ Ἐλβασᾶν (11 Ιουλίου)

νέος αὐτὸς Ὁσιομάρτυρας καταγόταν ἀπὸ τὸ Ἐλβασᾶν τῆς Ἠπείρου καὶ ἀνατράφηκε ἀπὸ γονεῖς εὐσεβεῖς.
Ὅταν μεγάλωσε στὴν ἡλικία, παντρεύτηκε χριστιανὴ γυναῖκα καὶ ἀπέκτησε παιδιά. Παρακινήθηκε ὅμως ἀπὸ τοὺς Τούρκους καὶ ἔγινε μωαμεθανός. Κατόπιν βίαια περιέτεμε καὶ τὰ παιδιά του, ἐκτὸς ἀπὸ ἕνα, ποὺ οἱ χριστιανοὶ κρυφὰ φυγάδευσαν στὸ Ἅγιο Ὄρος.
Ὅταν πῆγε στὸ Ἅγιον Ὄρος νὰ βρεῖ τὸ παιδί του καὶ νὰ τὸ ἐξισλαμίσει, μετανόησε, ἐπανῆλθε στὸν Χριστιανισμὸ καὶ παρέμεινε ἐκεῖ ἀφοῦ ἐγκατέλειψε τὰ ἐγκόσμια. Κατόπιν ἔγινε μοναχὸς μὲ τὸ ὄνομα Νικόδημος. Τὸν κατέλαβε ὅμως ὁ πόθος τοῦ μαρτυρίου, γι' αὐτὸ καὶ προετοιμάστηκε μὲ ἄσκηση, νηστεία καὶ πολλὴ προσευχή. Κατόπιν πῆρε τὴν εὐχὴ τοῦ Ὁσίου Ἀκακίου τοῦ Καυσοκαλυβίτη καὶ μὲ δάκρυα χαρὰς ἔφυγε ἀπὸ τὸ Ἅγιον Ὄρος.

Μὲ νηστεία καὶ ἐγκράτεια σὲ ὅλη τὴν διάρκεια τῆς πορείας του, ἔφθασε στὸ Ἐλβασᾶν. Ἐκεῖ ἀναγνωρίστηκε ἀπὸ τοὺς Τούρκους, συνελήφθη καὶ ὁδηγήθηκε στὸν πασά. Ἀπέρριψε ὅλες τὶς κολακεῖες τῶν Τούρκων καὶ μὲ θάρρος ὁμολόγησε τὸν Χριστό. Τότε παραδόθηκε στὸ ἀγριεμένο πλῆθος, ποὺ γιὰ τρεῖς ἡμέρες τὸν βασάνιζαν ἀνελέητα.
Κατόπιν ὁδηγήθηκε στὸν τόπο τοῦ μαρτυρίου του, ὅπου μετὰ ἀπὸ προσευχὴ ποὺ ἔκανε, ἀποκεφαλίστηκε στὶς 11 Ἰουλίου 1722.

Πηγή: http://www.synaxarion.gr/gr/index.aspx

Ἅγιος Νεκτάριος ὁ Νέος Ὁσιομάρτυρας ἀπὸ τὰ Βρύουλλα ἢ Βουρλά (11 Ιουλίου)

εννήθηκε ἀπό φτωχούς ἀλλά εὐσεβεῖς γονεῖς στά Βρύουλλα ἢ Βουρλά τῆς Ἐφέσου καί ὀνομαζόταν Νικόλαος. Ἔμεινε ὀρφανός ἀπό πατέρα καί 17 ἐτῶν μπῆκε μέ μισθό στήν ὑπηρεσία κάποιου ἀγά.
Μαζί μέ ἄλλους ἕξι νέους χριστιανούς, ἐξαπατήθηκε ἀπό τούς Τούρκους καί ἐξισλαμίστηκε, διότι πίστεψαν ὅτι οἱ γονεῖς τους πέθαναν ἀπό κάποια ἐπιδημία.
Ὅταν ὅμως ὁ Νικόλαος γύρισε στά Βουρλά, πληροφορήθηκε ὅτι ἡ μητέρα του ζοῦσε καί ἔτρεξε μέ χαρά κοντά της. Ἡ εὐσεβής μητέρα, ὅταν εἶδε μέ τούρκικα ροῦχα τόν γιό της, τόν ἔδιωξε λέγοντάς του ὅτι, ἐγώ δέν γέννησα Τοῦρκο ἀλλά Νικόλαο Χριστιανό. Τότε ὁ Νικόλαος κατάλαβε τό ἁμάρτημά του καί μετά ἀπό ἕνα ταξίδι στή Σμύρνη, Βλαχία καί πάλι στή Σμύρνη, ἐξομολογήθηκε σ’ ἕναν Ἁγιορείτη μοναχό, καί μέ τήν εὐλογία του πῆγε στό Ἅγιον Ὄρος. Ἐκεῖ κατέληξε στήν Σκήτη τῆς Ἁγίας Ἄννας, κοντά στόν πατριώτη του μοναχό Χατζῆ Στέφανο, ὅπου ἔγινε μοναχός μέ τό ὄνομα Νεκτάριος.
Ἀλλά ὁ πόθος τοῦ μαρτυρίου ἔκαιγε μέσα στήν καρδιά του. Ἔτσι μέ τίς εὐλογίες τοῦ πνευματικοῦ του ἔφυγε νά μαρτυρήσει, μέ τή συνοδεία τοῦ ὁσιοτάτου χειραγωγοῦ του, Στεφάνου. Ὅταν ἔφτασαν στήν πατρίδα τους τά Βουρλά, ὁ Νεκτάριος παρουσιάστηκε στόν κριτή καί ἀφοῦ ἔριξε τό φέσι του κατά γῆς εἶπε: «Πάρτε τά σημάδια τῆς πίστης σας, ἐγώ χριστιανός Νικόλαος γεννήθηκα καί χριστιανός θέλω νά πεθάνω».
Παρά τίς ὅλες κολακεῖες καί τά βασανιστήρια, ὁ Νεκτάριος ἔμεινε ἀμετακίνητος στήν πίστη του. Ἔτσι τόν ἀποκεφάλισαν στίς 11 Ἰουλίου 1820.

Περισσότερα...