ΠΕΡΙΗΓΗΣΗ
Ἅγιοι Μανουήλ, Θεόδωρος, Γεώργιος, Μιχαὴλ καὶ Γεώργιος οἱ Νεομάρτυρες ἐκ Σαμοθράκης (6 Απριλίου)
λοι οι Άγιοι κατάγονταν από τη Σαμοθράκη εκτός από τον Μιχαήλ, ο οποίος καταγόταν από την Κύπρο. Όταν έγινε η επανάσταση του 1821 επέδραμαν πολλοί Τούρκοι από τις γύρω περιοχές στη Σαμοθράκη και κατέσφαξαν το μεγαλύτερο μέρος των κατοίκων, ιδιαίτερα τους άνδρες, τις δε γυναίκες και τα παιδιά τους πούλησαν σκλάβους σε διάφορα μέρη από την πατρίδα τους. Ανάμεσα σε αυτούς ήταν και οι Άγιοι μάρτυρες, οι οποίοι σκλαβώθηκαν και με τη βία αρνήθηκαν τον Χριστό και έγιναν μουσουλμάνοι. Μάλιστα ο Μανουήλ ο οποίος πουλήθηκε στην Αίγυπτο, έμαθε και την αραβική γλώσσα και επιδόθηκε στη μελέτη του Κορανίου και των άλλων βιβλίων των Αράβων.
Όταν ηρέμησε η κατάσταση αργότερα, πολλοί εκπατρισμένοι Έλληνες εύρισκαν τρόπους να επαναπατρισθούν. Το ίδιο έκαναν και οι Άγιοι μάρτυρες. Επέστρεψαν στη Σαμοθράκη, στα κτήματά τους, και, εγκαταλείποντας την πλάνη, μέσα από ειλικρινή μετάνοια ζούσαν πλέον ως Χριστιανοί. Πολλές φορές καταγγέλθηκαν στις τουρκικές αρχές ως επανελθόντες στη χριστιανική πίστη από το Ισλάμ αλλά με την καταβολή χρημάτων έμεναν ανενόχλητοι. Οι Χριστιανοί κάτοικοι του νησιού πολλές φορές τους συμβούλευσαν να φύγουν και να πάνε να εγκατασταθούν στα ελεύθερα ελληνικά εδάφη, τόσο για να μη γίνονται αντικείμενο εκμετάλλευσης από τον εκάστοτε Τούρκο διοικητή, όσο και για να μη κινδυνεύει η ζωή τους. Οι Άγιοι όμως δεν το δέχονταν και παρέμεναν χωρίς να φοβούνται, εμπιστευόμενοι τον εαυτό τους στον Θεό.
Κάποτε όμως ήλθε διοικητής, ο οποίος ήταν ζηλωτής του Ισλάμ και αυστηρός τηρητής των νόμων. Έτσι διέταξε να συλληφθούν οι Άγιοι και να οδηγηθούν στη Μάκρη, όπου ήταν η έδρα της διοίκησης.
Αρχικά οι Άγιοι κλείστηκαν σε ειρκτή, σκοτεινή και απομονωμένη φυλακή, με τα πόδια στην ποδοκάκη. Όταν τους οδήγησαν μπροστά στον διοικητή άρχισε εκείνος με αυστηρότητα να τους ρωτάει για την καταγωγή τους και τη ζωή τους.
Οι Άγιοι με ήρεμο τρόπο του απάντησαν:
Εμείς, άρχοντα, είμαστε Χριστιανοί από Χριστιανούς προγόνους, γεννημένοι και μεγαλωμένοι στη Σαμοθράκη. Όταν έγινε εκείνη η επιδρομή, οι γονείς μας μαζί με πολλούς άλλους θανατώθηκαν, εμείς δε πουληθήκαμε σκλάβοι. Εκεί μας πίεσαν και με το καλό και με την απειλή και δεχθήκαμε την πίστη σας. Όταν όμως μεγαλώσαμε, καταλάβαμε την πλάνη και επανήλθαμε στο φως της αληθινής προγονικής μας πίστης, για την οποία είμαστε έτοιμοι και για τον θάνατο ακόμα, προκειμένου να ζήσουμε την αιώνια ζωή.
Ἅγιος Εὐτύχιος Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως (6 Απριλίου)
Ἅγιος Εὐτύχιος γεννήθηκε τό ἔτος 512 μ.Χ. καί ἔζησε κατά τήν ἐποχή τοῦ αὐτοκράτορος Ἰουστινιανοῦ Α’ τοῦ Μεγάλου. Καταγόταν ἀπό τήν πόλη Θεία Κώμη τῆς Φρυγίας καί ἦταν υἱός τοῦ Ἀλεξάνδρου, σχολαρίου ὑπό τόν στρατηγό Βελισσάριο καί τῆς Συνεσίας. Διδάχθηκε τό ἱερό Εὐαγγέλιο καί βαπτίσθηκε Χριστιανός ἀπό τόν ἱερέα Ἡσύχιο, ὁ ὁποῖος ἦταν παππούς του καί λειτουργοῦσε στήν Ἐκκλησία τῆς Αὐγουστοπόλεως. Σύμφωνα μέ τό Συναξάρι ὁ Ἡσύχιος εἶχε τό ὀφφίκιο τοῦ σκευοφύλακος καί λόγω τῆς ἁγιότητας τοῦ βίου του εἶχε λάβει ἀπό τόν Θεό τό χάρισμα τῆς θαυματουργίας.
Ὁ Ἅγιος χειροτονήθηκε ἀναγνώστης ἀπό τόν τότε Ἐπίσκοπο Ἀμασείας στό ναό τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου Οὐρβικίου. Στήν συνέχεια χειροτονήθηκε διάκονος καί πρεσβύτερος καί εἰσῆλθε σέ μονή τῆς Ἀμασείας, πού εἶχε ἱδρυθεῖ ἀπό τούς Ἀρχιερεῖς Μελέτιο καί Σέλευκο, τῆς ὁποίας ἀργότερα ἀνεδείχθη καί ἡγούμενος.
Τά χρόνια πού ἀκολούθησαν δέν ἦταν εἰρηνικά γιά τήν Ἐκκλησία, λόγω τῶν αἱρετικῶν δοξασιῶν πού δίδασκαν νέοι Ὠριγενιστές καί κρυπτομονοφυσίτες. Οἱ ἔριδες τῶν μοναχῶν τῆς Παλαιστίνης περί τοῦ Ὠριγένους ἀποτελοῦν τήν Τρίτη καί τελευταία φάση τῶν ὠριγενιστικῶν ἐρίδων. Προοίμιο αὐτῶν ὑπῆρξε ἡ κατά τό ἔτος 507 μ.Χ. διάσταση λογίων μοναχῶν τῆς Μεγάλης Λαύρας πρός τόν ἡγούμενο αὐτῆς, τόν Ὅσιο Σάββα τόν Ἡγιασμένο, πού ἔφυγαν ἀπό τήν Λαύρα καί ἵδρυσαν περί τό 514 μ.Χ. τή Νέα Λαύρα, ἡ ὁποία κατέστη κέντρο τοῦ ὠριγενισμοῦ. Οἱ ἀντιωριγενιστές μοναχοί ἔκαναν ἔκκληση πρός τόν αὐτοκράτορα Ἰουστινιανό νά καταδικάσει τόν Ὠριγένη. Τήν αἴτηση αὐτή ὑποστήριξε ὁ Πατριάρχης Μηνᾶς.
Ὅσιος Γρηγόριος ὁ Σιναΐτης (6 Απριλίου)
Ὅσιος Γρηγόριος ὁ Σιναΐτης ὀφείλει τήν ἐπωνυμία του στό ὄρος Σινᾶ, ὅπου ἔλαβε τό μοναχικό σχῆμα. Γεννήθηκε τό ἔτος 1255 στό χωριό Κούκουλο, πλησίων τῶν Κλαζομενῶν τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, ἀπό εὐλαβεῖς καί πλούσιους γονεῖς, ἀπό τούς ὁποίους, παράλληλα μέ τούς εὐσεβεῖς διδασκάλους του, ἔμαθε τά πρῶτα ἱερά γράμματα. Κατόπιν πῆγε στήν Κύπρο, ὅπου ἔζησε γιά μικρό χρονικό διάστημα κοντά σέ κάποιον ἐνάρετο μοναχό καί ἔγινε καί ὁ ἴδιος δόκιμος καί στή συνέχεια μετάβη στό ὄρος Σινᾶ. Ἐκεῖ ἔλαβε τή μοναχική κουρά καί ἔζησε ἀσκώντας τήν ὑπακοή καί τήν ταπεινοφροσύνη, μέ αὐστηρή νηστεία, ἀγρυπνία καί προσευχή. Ἀπό τό Σινᾶ ἀναχώρησε γιά τά Ἱεροσόλυμα, ὡς ἐπισκέπτης καί προσκυνητής τοῦ Παναγίου Τάφου καί τῶν λοιπῶν προσκυνημάτων τῆς Παλαιστίνης καί κατόπιν ἦλθε στήν Κρήτη, στούς Καλούς Λιμένες, ὅπου διδάχθηκε τή νοερά προσευχή ἀπό τόν ἐρημίτη Ἀρσένιο τόν Ἁγιοφαραγγίτη.
Στήν συνέχεια μετέβη μέ πλοῖο στό Ἅγιον Ὄρος. Ἐκεῖ, ἀφοῦ ἐπισκέφθηκε ὅλες τίς μονές, τίς σκῆτες καί τά κελιά, καθώς καί τούς δύσβατους καί ἐρημικούς τόπους του, κατοίκησε κατ’ ἀρχήν στή σκήτη τοῦ Μαγουλᾶ, πού βρισκόταν ἀπέναντι ἀπό τήν ἱερά μονή Φιλοθέου καί μετά στίς Καρυές καί σέ ἄλλα σημεῖα τοῦ Ἄθω.
Σέ ὅλα αὐτά τά μέρη, ὅπως ἐπίσης καί στήν περιοχή τῆς Μεγίστης Λαύρας, ἔχτιζε κελιά γιά ὅσους ἔρχονταν πρός αὐτόν. Αὐτοί ἦταν στό σύνολό τους ἐπιφανεῖς ἄνδρες, οἱ ὁποῖοι ἐπιθυμοῦσαν νά ἀκούσουν τήν ψυχωφελέστατη διδασκαλία του καί νά μονάσουν κοντά του. Ἀλλά, ἐπειδή ἀκριβῶς ἀγαποῦσε τήν ἀναχώρηση καί δέν ἤθελε «οὐδ’ ἐπί στιγμήν νά ἀποχωρισθῇ ἀπό τήν θεωρίαν», μετέβαινε σέ δύσβατα καί ἀπόκρημνα μέρη, ὅπου ἦταν δύσκολο νά τόν πλησιάσουν πολλοί ἄνθρωποι καί νά τοῦ ἐκφράσουν τήν εὐλάβειά τους, διαταράζοντας ἔτσι τήν ἡσυχία πού τόσο ποθοῦσε.
Ὁ Ὅσιος, λοιπόν, ὑπῆρξε ἐξαιρετική φυσιογνωμία στήν ἐποχή του καί διακρίθηκε προπαντός ὡς ὁ πρῶτος καί μεγάλος συστηματικός δάσκαλος τῆς νοερᾶς προσευχῆς: «Κύριε, Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱέ τοῦ Θεοῦ, ἐλέησόν με τόν ἁμαρτωλόν».
Ἅγιος Γεννάδιος ὁ Ὁσιομάρτυρας (6 Απριλίου)
Ἅγιος Ὁσιομάρτυς Γεννάδιος ἦταν μοναχός στή μονή τοῦ Ἁγίου Διονυσίου τοῦ Ἁγίου Ὄρους καί μετέβη στήν Κωνσταντινούπολη μέ προτροπή τοῦ ἡγουμένου αὐτῆς, ὡς συνοδίτης τῶν μοναχῶν Βονιφατίου καί Εὐδοκίμου πού ὅδευαν πρός τό μαρτύριο. Οἱ δύο αὐτοί μοναχοί, ἀφοῦ δείλιασαν πρό τῶν βασάνων καί ἀρνήθηκαν τόν Χριστό, κατήγγειλαν ὡς αἴτιο τῆς πορείας τους πρός τό μαρτύριο, τόν Γεννάδιο. Ἔτσι ὁ Ἅγιος συνελήφθη ἀπό τούς Τούρκους, κλείσθηκε στή φυλακή καί βασανίσθηκε ἀνηλεῶς. Ἐπειδή δέν ἀρνήθηκε τόν Χριστό, καταδικάσθηκε, τό ἔτος 1818, στόν διά ἀποκεφαλισμοῦ θάνατο καί ἔλαβε ἔτσι τό ἁμαράντινο στέφανο τῆς δόξας.
Ὅσιος Γρηγόριος ὁ Βυζάντιος (6 Απριλίου)
Ὅσιος Γρηγόριος καταγόταν ἀπό τό Βυζάντιο, γι’ αὐτό καί ἔλαβε τό ἐπώνυμο Βυζάντιος. Ἀφοῦ ἦλθε στό Ἅγιον Ὄρος, μόνασε στά ὅρια τῆς μονῆς Μεγίστης Λαύρας. Διά τῆς συντόνου ἀσκήσεως, τῆς ἄκρας ἡσυχίας καί τῆς νοερᾶς προσευχῆς, τῆς ὁποίας ὑπῆρξε θερμός μύστης, ἔφθασε σέ ὕψος τελειότητας καί δεχόταν τροφή ἀπό Ἄγγελο. Ὁ Ὅσιος, πού ἦταν διδάσκαλος τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ στή νηπτική φιλοσοφία, κοιμήθηκε μέ εἰρήνη τό ἔτος 1310.
Συνεορτάζει μετά τῶν λοιπῶν Ἁγιορειτῶν Πατέρων τήν Β’ Κυριακή τοῦ Ματθαίου, ἀναφερόμενος στό β’ τροπάριο τῆς γ’ Ὠδῆς τοῦ Κανόνος τῆς κοινῆς αὐτῶν Ἀκολουθίας.
Ἅγιοι ἑκατὸν εἴκοσι Μάρτυρες ἐν Περσίδι (6 Απριλίου)
ἱ Ἅγιοι αὐτοί Μάρτυρες μαρτύρησαν ἐπί βασιλέως τῆς Περσίας Σαβωρίου (325 – 379 μ.Χ.). Ὁ ἀσεβής βασιλέας τῶν Περσῶν, ἀφοῦ κυρίευσε τήν ἐπικράτεια τῶν Βυζαντινῶν καί κατέστρεψε πολλά κάστρα καί χῶρες, συνέλαβε πολλούς αἰχμαλώτους ἀπό τούς Χριστιανούς. Ἀπό αὐτούς ἄλλοι σφαγιάσθηκαν καί ἄλλοι πέθαναν στόν δρόμο ἀπό κακουχίες. Οἱ ἑκατόν εἴκοσι Μάρτυρες ὁδηγήθηκαν στήν Περσία δεμένοι μέ ἁλυσίδες καί κλείσθηκαν στή φυλακή. Ἐπειδή οἱ Ἅγιοι ὁμολόγησαν τήν πίστη τους στόν Χριστό καί ἀρνοῦνταν νά θυσιάσουν στά εἴδωλα, ὁ Σαβώριος τούς ἔριξε μέσα σέ φωτιά καί ἔτσι τελειώθηκε ὁ βίος τους.
Τό μαρτύριο τῶν Ἁγίων ἔγινε μεταξύ τῶν ἐτῶν 344 – 347 μ.Χ.
